14/2/2020 Reacties Gekke tijdenHet zijn gekke tijden. Naar mijn gevoel toch. Vorig jaar heb ik mezelf gepushed. Ben ik heel erg in de actiemodus gegaan om mezelf te lanceren als zelfstandige. Vol enthousiasme heb ik mezelf gesmeten. Ik heb contact gezocht in de bedrijfswereld, pepte mezelf op om 'koud' te telefoneren (= telefoneren naar onbekende leads) , ging naar netwerkevents, schreef mijn eerste offerte uit, gaf trouw mijn wekelijkse lessen Biodanza, ging flyeren op de kerstmarkten, maakte een planning op wat ik nog wilde neerzetten in Biodanza voor 2020, onderzocht mijn mindset, startte terug met mediteren.... Dit jaar 2020, dat gezien wordt als hét grote transformatiejaar, bots ik tegen mijn eigen muren. Mijn verdiepingsdagen worden geannuleerd, heel veel mails worden niet beantwoord, ingesproken telefoonberichten krijgen geen vervolg, het 'koud' telefoneren ligt stil, heb het gevoel dat ik ter plekke sta te trappelen terwijl een deel in mij vooruit wil en een ander deel in mij bevriest. Gek toch, die tegenstrijdigheid. Dankzij een lieve Biodanza-collega, Yvi Van Ham die zich erg richt op de polyvagaaltheorie van Stephen Porges, ben ik mij ook gaan verdiepen in deze materie die vertelt over de ontdekking van de rol van de nervus vagus. Om te begrijpen waar ik naar toe wil, neem ik je even mee op een korte reis door onze menselijke fysiologie. Ons zenuwstelsel bestaat uit twee delen : een somatisch en een autonoom gedeelte. Het somatisch gedeelte regelt ons bewust gedrag zoals bv het strekken van je armen, het draaien van je hoofd, praten... Het autonoom gedeelte reguleert onbewust onze orgaanfuncties zoals het verteren van ons voedsel, de leverwerking, het kloppen van ons hart... De nervus vagus maakt deel uit van het autonome zenuwstelsel en maakt verbinding tussen onze organen, ons hart, gezicht en de hersenen. Daardoor is hij de regulator bij uitstek in situaties die sociale betrokkenheid vragen. De enige voorwaarde opdat hij zijn werk goed kan doen is dat het veilig moet zijn. En daar zit nu het addertje. Ons zenuwstelsel vangt voortdurend heel veel signalen op uit de omgeving. Aangezien we allemaal wel min of meer onder stress leven, interpreteert het lichaam deze signalen als onveilig. Vroeger had je sabeltandtijgers, nu zijn er de werkdruk, files, deadlines, de perfectie van sociale media... Maar als we onder stress leven, werkt de nervus vagus niet. Dan valt het lichaam terug op oeroude systemen die ook nog in onze fysiologie horen uit de tijd dat we nog reptielen waren. Dit betekent dat we bij onveiligheid zonder het te beseffen reflexmatig terugschakelen naar verdedigingsmechanismen zoals vechten, vluchten of bevriezen. Nu ik dat begrijp, snap ik ook beter waarom ik bevries. Door druk op mezelf te leggen om te slagen, schakelde ik zonder het te beseffen over in een overlevingsmodus. En dat is geen veilig gegeven. Dus in plaats van mezelf op mijn kop te geven, probeer ik nu met mildheid te kijken naar het proces waar ik door ga. Probeer ik te aanvaarden dat het gevoel van verlamming gewoon een deel van mezelf is dat mij helpt te overleven in moeilijke tijden. Door dat besef ben ik ook duidelijk gaan voelen dat ik op een andere manier wil ondernemen. Ik wil het doen vanuit een zachte vrouwelijke kracht. Concreet wil dat zeggen dat ik mezelf meer tijd wil gunnen om keuzes te maken. Dat wanneer ik voel dat het nu het moment is, ik de dingen doe voor dat moment. Een voorbeeld. Ik ga mezelf niet meer verplichten om drie maal iets te posten op sociale media. Ik post iets wanneer ik voel dat mijn handeling op dat moment in de flow van het gebeuren zit en dat het past. Of het nu één maal is of vijf maal. Maakt me niet meer uit. Wanneer ik voel dat alles in mij protesteert om koud te telefoneren, dat ik het uitstel tot ik in het moment voel dat het goed is en het me minder moeite kost. Mijn planning die ik netjes afgewerkt heb gepresenteerd in het begin van het jaar, ga ik toch wijzigen. Vrouwelijke wispelturigheid noemen sommigen dat. Ik wil gewoon minder pushen en meer laten ontstaan in het moment. Maar ook ondernemen vanuit vertrouwen. De overgave aan iets dat groter is dan woorden. Een levensstroom die me uiteindelijk al gebracht heeft tot het punt waar ik nu sta en dat uit al die zaadjes die ik al heb geplant, er vast en zeker iets mag groeien. Ik heb de keuze gemaakt om mijn inzet naar het verspreiden van informatie over het vallei-orgasme te schrappen. Niet dat ik er niet meer in geloof. Integendeel. Ik ben me bewust geworden dat ik zelf ook zoekende ben als vrouw, om te helen, om te leren, om te verdiepen... maar dat ik niet persé daarrond wil coachen. Dat het meer een weg is die ik bewandel omdat ik er zelf nood aan had. Komt daarbij dat deze materie zo anders is. Wanneer ik me moest voorbereiden op een info-avond had ik het gevoel in een totaal andere wereld te zitten. Als ik dat goed wil doen, moet ik me ook meer verdiepen in thema's als vrouwelijke seksualiteit/fysiologie/biologie en het Taoïsme. En ik kan dit er niet bijnemen. Ik word dus een 'slapende' activiste zoals ze in Nederland zeggen. Ik ga niet meer actief op zoek naar vrouwen maar als ik vrouwen ontmoet waarbij ik het gevoel heb dat ze baat zouden hebben met dit systeem dan vertel ik er met veel plezier over.
Mijn grootste passie is en blijft Biodanza. En dan is er natuurlijk ook het beeldhouwen. Met het verlangen om te creëren, dat beetje bij beetje een grotere plaats mag innemen. Verder ga ik één dag per week als zelfstandige werken voor MEDIWE wat me een beetje financiële zekerheid geeft en me weer wat ruimte biedt om verder mijn weg te zoeken in het zelfstandige bestaan. En kijk, zojuist een bevestiging gekregen voor een teambuilding. Poeh! Meestromen met het leven = een oefening op zich.
Reacties
|
Click to set custom HTML
|