6/1/2020 Reacties Ik ben niet klein!!!Toen de zonen nog heel klein waren en we ons soms met de auto moesten verplaatsen, deden we met regelmaat van de klok het spelletje 'ik heb een dier in mijn hoofd'. De autorit leek dan maar half zo lang en het verzette de zinnen van de kids een beetje. Het ging als volgt : iemand dacht aan een dier en de anderen moesten raden welk dier het was. Je kon enkel vragen stellen die te beantwoorden waren met ja of neen. Zoals : "Is het een vogel?", "Loopt hij op vier poten?", "Woont hij in de zee?"..... Het was het lievelingsspel van Max. Floris die nog wat te klein was voor het spelletje maar toch ook wou meedoen, herhaalde af en toe een vraag. Soms om het niet te saai te maken en de aandacht erbij te houden, verzonnen we ook allerlei vragen. "Eet het dier met mes en vork?" "Draagt hij schoenen?" of "Is hij getrouwd?". Dan werd er nogal wat gegierd van het lachen. Er was maar één vraag die we nooit mochten stellen in het bijzijn van Floris. Wanneer we vroegen : "Is het dier kleiner dan Floris?" dan ontstak hij in colère en riep zo luid als hij kon : "Ik bén niet klein!!!". Waarop wij met z'n allen hem moesten paaien en hem geruststellen dat hij écht niet klein was. Misschien dat hij toen al wist dat hij ons later in lengte allemaal zou voorbij steken. :-) Wie weet. Kinderen hebben dat pure nog in zich. Ze reageren in het moment en kunnen zonder verpinken van huilen naar lachen gaan. Als ze nog niet 'opgevoed' zijn, uiten ze wat ze voelen. Ze hebben nog niet die mentale redenering van volwassenen om zich af te vragen wat een ander denkt van hun gedrag. Wij als volwassenen hebben schermen opgetrokken en geleerd om 'gepast' te reageren. We delen onze emoties op in goed en slecht. We laten graag tranen van blijdschap zien. De tranen van verdriet stoppen we liever weg. Het is geweldig om empatisch te zijn. Niet oké om jaloers te zijn. We maken selfies van hoe liefdevol we zijn met onze dierbaren. Met iemand die we niet mogen, denken we er niet aan om samen op de foto te staan. Onze schaduwkant is die kant die we zowel voor onszelf als voor de ander liever niet willen laten zien. Hij confronteert ons met een donkere zijde in onszelf. De enige manier om er mee te leven is hem te integreren. En dat kan door ons licht naar de schaduw te brengen. Het licht van ons bewustzijn heeft de kracht om het donker te transformeren. Al ooit in een pikdonkere kamer gestaan? Er hoeft maar één kleine spleet te zijn die het licht doorlaat en alles in die donkere kamer wordt zichtbaar. Zo krachtig is licht. Op zondag 26 januari geef ik een dansdag met als thema 'Licht en schaduw'. Om via dans te ervaren dat we zelf de kracht hebben om dat wat we willen transformeren naar het licht te brengen. Want of we het nu leuk vinden of niet, zowel schaduw als licht maken deel uit van het leven. Dat is leven, licht en schaduw samenweven.
Reacties
|
Click to set custom HTML
|