12/10/2020 Reacties Handen in de aardeJaren geleden, toen ik in de opleiding van verpleegkunde zat en ik ook door een moeilijke periode ging, nam mijn vader me mee naar zijn wijngaard. Mijn vader is een man van weinig woorden. Een doener. Hij wist dat ik mijn batterijen terug zou opladen en mijn gedachten kon verzetten als ik een dag buiten zou werken tussen de druivelaars. Een hele namiddag stilzwijgend, zij aan zij, helling op en helling af, om al het snoeisel op te rapen, maakte dat mijn kijk op de zaak wat lichter werd en dat er terug een lach verscheen. Nu, in deze voor mij zeer uitdagende tijd, ga ik terug de boer op. Niet tussen de wijnranken maar deze keer tussen de bloemen. Eén dag in de week trek ik naar de bloemenboerderij in Rijkbos om met mijn handen in de aarde te werken. Om hetzelfde resultaat te halen als toen : hoofd leegmaken, gedachten verzetten en contact met de natuur. Op mijn eigen tempo trek ik onkruid uit, maak ik perken leeg om terug te kunnen zaaien. Ik hark, plant en knip dode bloemen af zodat de knoppen zorgen voor een tweede bloei. Ik woel met mijn handen door de aarde. Ik voel dat ik die dagen terug tot leven kom en dat er terug een glimlach verschijnt. De dag nadien voelt heel mijn lijf stijf en stram. Ik voel elke spier en moet dan fysiek wat gas terug nemen, het even wat rustiger doen. Maar hé, het doet me deugd en het geeft me weer zin in het leven. De natuur doet wonderen.
Ik ervaar dat ook wanneer ik in het bos beeldhouw. Zo tussen het groen vertoeven, brengt me tot rust, laadt mijn accu op. Het werken met steen helpt me nog meer te aarden. Het beeldhouwen is meer dan eens mijn zelfhulp. Duiken in het proces van creëren, opgaan in het vijlen en polijsten, gaten boren in een statief, verleggen van grenzen, kijken naar mijn werk, evalueren, contentement van het resultaat, het 'gelukt' zijn van een beeld.... Al die handelingen te samen brengen mij in het hier en nu. Als ik beeldhouw vliegt de tijd. Ben ik zo geconcentreerd, zo gefocust dat ik met niets anders bezig ben. En tijdens mijn pauzes laat ik het bos binnen komen. Ik kijk naar al het groen van de bomen, de paddenstoelen op het vermolmde hout, de route die de eekhoorn aflegt. Ik luister naar het ruisen van de blaadjes, de eikels die met een plof op de grond vallen, de schreeuw van de buizerd. En geniet van het soms onverwacht bezoek van een langoor, een libelle of de kat van de buren. Het bos staat voor tijd waarin niets moet, voor een ander natuurlijker levensritme, voor herademing, voor contact met mezelf. Kortom qualitytime. Het magische aan een bos is dat wanneer ik stil word het bos naar mij komt. Alsof de natuur rond me, me omarmt en laat voelen dat ik altijd welkom ben want ik maak deel uit van de natuur. Geen gescheidenheid maar eenheid. Geen verdeeldheid maar heelheid. Gewoon naturel.
Reacties
|
Click to set custom HTML
|