11/5/2020 Reacties HuidhongerNu dat het mag, ben ik langs gegaan bij mijn ouders na twee maanden niet thuis geweest te zijn. Mijn reflex bij het binnenkomen en naar huis gaan was automatisch om een kus te geven. Dit niet te kunnen doen, maakte iets weemoedig in me los. De beste beschrijving die ik kan geven is dat mijn hart een natuurlijke ingeving wilde volgen maar vervolgens werd afgeremd. Ik kon het voelen in mijn hartstreek, mijn romp en uiteindelijk in heel mijn lichaam als een soort pijn. Niet groots en meeslepend maar eerder als een bitterzoete hunkering ergens op de achtergrond van mijn gewaarzijn. Dit is dus hoe huidhonger voelt, dacht ik. Een diepe hunkering naar lichamelijk contact door middel van aanraken en aangeraakt worden. Het is pas als je iets mist dat je beseft wat dat gemis kan betekenen. Deze lockdown drukt onze neus op de feiten. Door de 1.5 m-regel worden we onthouden van dat wat we als mens zo hard nodig hebben en wat ons tot mens maakt : de aanraking via de huid. Huidhonger wil letterlijk zeggen dat de huid hongert, hunkert, smacht, verlangt. Het is opvallend hoe meer artikels ik lees over huidhonger in tijden van corona. Ik ken dat begrip natuurlijk al langer door Biodanza. Nu komt de mainstream er ook achter wat die term omhelst. In Biodanza leerde ik dat een lichaam dat niet gestreeld wordt, sterft.
Dieren en baby's reageren nog instinctmatig. Ze komen zelf een knuffel halen en als ze er eentje krijgen, leeft heel dat lijfje op. ik herinner me nog een bijzonder contactmoment. Tijdens mijn tweede zwangerschap consulteerde ik een haptonoom. Bij haptonomie staat de gevoelsbeleving van de cliënt, hoe hij of zij omgaat met zichzelf en anderen en de aanraking centraal. Deze haptonoom hielp me voor te bereiden op de bevalling door via aanraking om te leren gaan met de pijn. Om me het verschil te laten voelen, masseerde hij één been. Het andere liet hij met rust. Dan gaf hij een pijnprikkel waarop ik duidelijk kon voelen dat in het aangeraakte been de pijn beter te verdragen was dan in het andere. Het gemasseerde been voelde ook zoveel levendiger. Maar wat ik me nog het meest herinner, is hoe hij ons leerde om te communiceren met de baby door middel van het zacht neerleggen van de hand op de buik. Het duurde nooit lang of baby Floris in wording vleide zijn lijfje tegen de hand. Ik krijg er nog een warm gevoel van als ik er aan terug denk. Als mensje in wording weten we dus al wat belangrijk is : contact! Dus voor al die Biodanzaliefhebbers of gewoon voor mensen die ervan houden bij anderen mensen te zijn, na heel dit coronaverhaal pikken we de draad gewoon weer op. Ik wil niet weten van het nieuwe normaal waarbij we op afstand blijven van elkaar. Want niets is zo goed voor het immuunstelsel als een stevige omhelzing van hart tot hart. Biodanza in zijn vorm is niet te evenaren met iets anders. Maar tja, we zitten nu even zonder. Om het gemis van het lijfelijke contact te compenseren kan je dit eens proberen : Op je eentje:
Met z'n twee (of meer):
Ben er zeker van dat je zelf ook nog wel wat kan verzinnen. Laat het gerust weten.
Reacties
|
Click to set custom HTML
|