22/12/2020 Reacties Van mensvrees naar mensliefdeIedereen kent wel angst voor iets. Of je kent wel iemand die bang is voor spinnen, muizen, onweer... Ikzelf heb hoogtevrees. Ik geraak niet voorbij de vijfde sport van een ladder en als ik midden in de kamer op een stoel sta, krijg ik ternauwernood mijn armen omhoog om bijvoorbeeld een nieuw peertje in de lamp te draaien. Dan voel ik hoe de angst heel mijn lijf op slot zet. Ik krijg het warm en koud, houd m'n adem in, begin te transpireren en mijn lichaam verstijft. Van zwemmen houd ik ook niet sinds ik op m'n zesde bij m'n eerste kennismakingsles het zwembad in geduwd werd door een jongen van het zesde jaar en waarbij ik kopje onder ging terwijl ik helemaal nog niet kon zwemmen. Resultaat : plezier over en uit. Ik heb uiteindelijk pas jaren later leren zwemmen én ik zwem nog steeds krampachtig met mijn hoofd boven water uit vrees voor druppels in mijn ogen, oren, neus of mond. In mijn opleiding tot verpleegkundige leerde ik alles over angsten. Ik kende al wel agorafobie of pleinvrees. Ik wist dat je paniekaanvallen kon krijgen bij aangrijpende gebeurtenissen zoals een inbraak of een ongeval en dat er zoiets bestond als sociale fobie, waarbij mensen feestjes of vergaderingen liever uit de weg gaan. Maar wist je dat er ook heel bizarre angsten bestaan? Zo is er taphofobie, de angst om levend begraven te worden. Of spectrofobie : bang om in spiegels te kijken en om je eigen spiegelbeeld te zien. En wat dacht je van deze : hexakosioihexekantahexafobie. Een bijna onuitspreekbaar woord om de angst voor het duivelse getal 666 aan te geven. En nog eentje : athisofobie. Mensen met deze fobie zijn namelijk doodsbang om te (gaan) zitten. Je zult er maar mee zitten! Ha, ha. ;-) Zo gek nog niet of er bestaat wel ergens een angst voor. En nu staat bovenaan het lijstje : mensvrees. Ik zie met lede ogen toe hoe iemand met een grote boog om me heen loopt, hoe iemand achteruit deinst als ik naar hun gevoel te dicht nader, hoe ik een meisje dat viel met haar fiets overeind help terwijl de omstaanders er bij staan en kijken maar geen hulp bieden. Mijn maag draait rond als iemand mij aanspreekt om mij te corrigeren. Ik stond volgens die dame te dicht bij de glaswand van de kaasvitrine. Mijn hart huilt als ik iemand hoor zeggen dat ze de afstand zal blijven bewaren ook als het niet meer moet. En ik vraag me af : in wat voor wereld leef ik? Ik lees over eenzaamheid, depressies, faillissementen, gezinsgeweld, stijgende armoede, zelfmoord... Ik voel hoe deze 'nieuwe' wereld op me in werkt. Ik ben er gevoelig voor en ervaar de fysieke weerslag ervan. Soms blijft zo'n nare ervaring hangen op m'n netvlies en wordt als een film steeds weer herhaald. Ik vermijd het winkelen ten alle tijden. Ik voel hoe mijn interesse voor dingen waar ik vroeger een passie voor had afnemen. Ik voel me alsmaar minder verbonden en trek me meer terug. Ik heb gevoelens van machteloosheid en boosheid omdat we in een machtsgreep gehouden worden die voor mij te ver gaat. Veel te ver! Wat ik bij mezelf observeer, zijn niet meer of minder dan symptomen van stress die zich ophopen. Ik ben er zeker van dat er mensen zijn die dit herkennen. Naar mijn gevoel stevenen we als mensheid af op een collectieve PTSS : posttraumatische stress stoornis.
En voor wie interesse heeft, een megagoed interview met psycholoog Mattias Desmet over angst en massavorming in deze coronacrisis.
Reacties
|
Click to set custom HTML
|