"Hoe hou je dat zolang vol?" was een vraag die ik onlangs kreeg nadat ik zei dat ik ongeveer al veertien jaar Biodanza dans.
Ik vond het een gekke vraag. Vanuit mijn eigen oogpunt gezien ging het niet over volhouden. Er komt geen inspanning of moeite bij kijken. Het gaat als vanzelf eens je begrijpt wat de kracht van Biodanza is. Voor mij gaat die kracht over de ervaring mezelf te kunnen zijn. Te dansen vanuit mijn eigen, unieke persoonlijkheid. Elke beweging, of ze vloeiend of ritmisch is, krachtig of zacht, elke mimiek, of ik lach, geconcentreerd kijk of zachte ogen maak, komt voort uit wie ik ben. En zo is er maar eentje. :-) Ik heb in mijn jeugd andere danspogingen ondernomen : jazz-ballet, stijldansen, Afrikaanse dans... Nooit volgehouden. De moeilijkheid zat in de danspassen. Geconcentreerd blijven om de ene danspas in de andere te laten overvloeien. Maar vloeien ging het nooit echt. Het voelde telkens eerder als een keurslijf waarin ik werd geperst maar dat net iets te klein was waardoor het altijd wat ongemakkelijk voelde. Dus gaf ik het steeds op. Misschien zit mijn astrologisch teken van tweeling, een luchtteken, er voor iets tussen. Ik heb letterlijk een gevoel van lucht nodig, van vrijheid. Toch wilde iets in mij steeds dansen. Dus als ik uitging, stond ik meestal als eerste op de dansvloer en als laatste er af. En dan was er Biodanza. Ook al is Biodanza niet hetzelfde als vrij dansen toch ervaar ik juist hier de enorme vrijheid om expressie te geven aan mijn unieke zijn. Dat is waar volgens mij diepe vreugde ontstaat. Rolando Toro zei altijd : "Ik dans dus ik besta." Wanneer ik voel dat ik volledig MEZELF kan zijn, mezelf accepterend in de totaliteit. Wanneer ik me COMPLEET voel, me HEEL voel. En dát maakt dat ik me gelukkig en vrij voel én dat ik blijf dansen. Er is het spreekwoord : de volhouder wint. In Biodanza win je altijd.
Reacties
|
Click to set custom HTML
|