18/3/2019 Reacties God en mijn wensenToen ik nog een kerkganger wasAls kind had ik de neiging om alles en nog wat te vragen aan God. Ik dacht dat als ik maar hard genoeg meezong met het kerkkoor of de meest devote houding aannam, al was ik de heiligheid zelve, dat al mijn wensen vervuld werden. Van in het plastic zwembad te mogen op koude zomerdagen, logeren bij een vriendinnetje tot een bepaalde jongen verliefd op me te laten worden of een tien te halen. Natuurlijk gebeurde er noppes zonder mijn eigen aandeel. Om die tien op mijn toets te krijgen, kon ik maar beter mijn hersenen aan het werk zetten om alsnog met mijn hakken over de sloot te geraken en te slagen. En wat die jongen betrof, nou daar had ik zelf zo mijn truuken voor. Het inzicht dat ik zelf verantwoordelijkheid draag, kwam maar heel geleidelijk aan. Kwam eigenlijk maar heel laat. Nu ... zo ongeveer. :) Zelfstandige in wordingIk zit in een voorbereidende fase want op 1 juli word ik zelfstandige. Soms zie ik het helemaal zitten als ik me in 'flow' voel met het leven. Dan zie ik het helemaal voor me hoe ik me wil neerzetten, welk verhaal ik wil vertellen, wat ik te doen heb. Maar er zijn meer dan genoeg momenten dat het huilen me nader staat dan het lachen, dat ik doodsangsten uitsta en dat ik met mezelf geen blijf weet omdat ik wil ontsnappen aan veel te veel realiteit. Dat ik mezelf verdoof met koek en chocolade en dat de zoveelste film me meeneemt naar een imaginaire wereld waarin ik geen beslissingen moet nemen. Klop, klop, klop... De realiteit klopt oorverdovend op mijn deur. 't Is te zeggen mijn lijf. Ik voel mijn zonnevlecht verkrampen, mijn keel snoert dicht, krijg geen vat op mijn negatieve gedachten, zie alles somber, kom niet in beweging.... Waar zit die sleutel?Het leven is één grote oefening. Een oefening om ten alle tijden verantwoordelijkheid te nemen voor de situatie waarin ik me bevind. Als alles vlotjes loopt, is er niet veel aan de hand. Was het niet dat er plots een stemmetje opduikt dat dat geluk toch wel in vraag stelt. En olé, daar ga ik. De ene negatieve, overtuigende gedachte na de andere maakt dat ik in duikvlucht ga. Hoe dieper, hoe meer chaos aan gedachten in mijn hoofd. Tot ik het ultieme dieptepunt heb bereikt en stilletjes aan besef dat ik daar in het donker eigenlijk niet wil zijn. Voeten op de grondZoals je je kan laten zakken in een zwembad, is er altijd een punt dat je niet verder kan. Dat je de bodem voelt. Dat je je voeten kan afzetten op een stevige grond om terug naar boven te geraken.
Soms moet ik de bodem voelen. Dit hoeft niet altijd dramatisch te zijn. Een kleine dip dient ook. Ik leer om af te zakken in mijn eigen lichaam. Te voelen wat onaangenaam is en te leren aanvaarden wat er is. De angst om die grote stap te voelen in elke vezel van mijn lijf. Er gewoon mee aanwezig te kunnen zijn zonder iets te moeten doen. Tegelijkertijd leer ik te vertrouwen. Te vertrouwen op mijn talenten zodat mijn droom werkelijk wordt. Vertrouwen dat het universum zorg draagt voor mij. Dat het universum dat eigenlijk altijd al heeft gedaan en dat ik het nu voor eens en voor altijd in mijn kopje moet steken dat het universum dat ook altijd zal doen. Fingers crossed! x
Reacties
|
Click to set custom HTML
|