Vandaag afscheid genomen van een vriend.
Ik leerde Frank kennen toen ik nog mijn eerste stappen zette in de Biodanzawereld. We hadden gelijk een 'klik'. Hij had ook altijd van die humor die zo relativeerde. Ooit had ik tijdens een weekendopleiding rond archetypen in al mijn enthousiasme bij het dansen zijn kleine teen verstuikt. Zijn enige lachende commentaar : Afrodite heeft Apollo geveld. En ooit kwam ik toe in de opleiding met een heerlijke witte chocoladebavarois maar helaas zonder agaragar waardoor de hele taart was ingestort. Terwijl ik mij er in druk maakte, kwam hij er nog een schepje bovenop doen. "Nou Inge, hier zou ik echt niet mee durven naar buiten komen. Moet je die vorm nou zien." Waardoor ik in de lach schoot en de boel kon relativeren. Dat was telkens wat hem zo bijzonder maakte, zijn humor en die eeuwige, guitige twinkeling in zijn ogen. Iets jongensachtig dat ondanks het ouder worden altijd is blijven hangen. Denk nu niet : Heb je niets beters te vertellen dan over een teen en een taart. Klinkt wat onbenullig. Maar dat is het nu net. Die onbenullige momenten dragen juist de kracht van het moment in zich. Wanneer je het helemaal niet verwacht laat het leven zich in al zijn grootsheid zien... in een kleine daad. Ik zal je vriendschap en liefde missen Frank. En om het in het Vlaams te zeggen : Ge zijt ne vent van mijn hart. Ik wens je een fantastische vrije vlucht. Waar je ook bent. Tot later...
Reacties
|
Click to set custom HTML
|